تابستان سال ۱۳۹۲، ده سال پیش بود که به همراه نیلوفر و یکی از روزنامهنگاران به خانه سروش حبیبی، مترجم ایرانی ساکن حومه پاریس رفتیم تا با او گفتوگو کنیم.
آنچه میخوانید، متن این گفتوگوست که پیشتر در زمانه منتشر شده است:
اولین بار شارل هانری دوفوشهکور را سال ۱۳۸۶ در تهران دیدم. برای تهیه گزارشی از مراسم بزرگداشت لوئی ماسینیون به مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی رفته بودم و دوفوشهکور سخنران اصلی آن مراسم بود. آن موقع، ایرانیها دوفوشهکور را بیشتر بابت ترجمهای که از اشعار حافظ کرده بود، میشناختند.
یازده سال بعد، در تابستان ۱۳۹۷، این بار من در پاریس به خانه این استاد پیشین زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سوربن رفتم تا درباره تازهترین کتابش با عنوان «جستوجوی گوهر» با او گفتوگو کنم. این کتاب، ترجمهای از مقالات شمس تبریزی به زبان فرانسه است.
آپارتمان دوفوشهکور در مرکز پاریس، گویی خانه یک ایرانی بود؛ با قالی ایرانی و قابعکسها و لوازم تحریر خاتمکاری و از همه مهمتر پیرمردی که به زبان شیرین فارسی سخن میگفت…
در سالهایی که در رادیو فرانسه بودم، داریوش شایگان یکی از کسانی بود که هم با او به مناسبت انتشار کتابهایش گفتوگو کردم و هم درباره او و آثارش، چه پیش و چه پس از درگذشتش، برنامه ساختم. او در یکی از این گفتوگوها گفت: «قبل از انقلاب اسلامی متفكرانی مثل آل احمد و شریعتی داشتیم كه در جامعه فكری نفوذ داشتند. اما فكر میكنم حالا دیگر روشنفكرها چنین نفوذی را ندارند. البته كتابهایشان برای افزایش اطلاعات خوانده میشود، اما دیگر سرمشق نیستند. من فكر میكنم جامعه ایرانی از روشنفكرها جلو زده است.»
«برنامه رادیویى آقاى رهگذر، انصافاً برنامه کمنظیرى است. برنامه بسیار خوبى است. نمىدانم شما خانمها و آقایان، اصلاً وقت دارید این برنامه را بشنوید؟ اصولاً از وجود چنین برنامهاى خبر دارید یا ندارید؟»
این جملات را علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی، حدود بیست سال پیش، در دیدار با برخی از مسئولان فرهنگى درباره برنامه رادیویی «از سرزمین نور» به نویسندگی محمدرضا سرشار، نویسنده و منتقد ایرانی، گفته است.